အရင်တုန်းက “ကျားဖြန့်” ဆိုတဲ့စကားလုံးကို ကြားလိုက်တာနဲ့ ကျွန်တော်တို့ရဲ့စိတ်ထဲမှာ အတင်းအဓမ္မ ဖမ်းဆီးခံရပြီး၊ ရွေးချယ်စရာမရှိဘဲ ဘဝပျက်သွားကြရတဲ့ လူငယ်လေးတွေရဲ့ ပုံရိပ်ကိုပဲ မြင်ယောင်မိကြတယ်။

သူတို့ဟာ မသိနားမလည်တဲ့သူတွေ၊ ပညာမတတ်တဲ့သူတွေလို့ ကျွန်တော်တို့ ယူဆခဲ့ကြတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဒီနေ့၊ ၂၀၂၅ ခုနှစ်ရဲ့ မျက်မှောက်ခေတ်မှာ ကျွန်တော်မြင်နေရတဲ့ ပုံက အဲဒီလိုမဟုတ်တော့ဘူး။

ဒီတစ်ခါ နယ်စပ်က အမှောင်တွင်းထဲကို ကိုယ့်သဘောနဲ့ကိုယ် ခုန်ဆင်းသွားကြသူတွေဟာ ပညာမတတ်သူတွေ မဟုတ်ဘူး။ သူတို့ဟာ ဒီတိုင်းပြည်ရဲ့ အတော်ဆုံး၊ အထက်မြက်ဆုံး၊ “ဦးနှောက်အကောင်းဆုံး” လူငယ်တွေ ဖြစ်နေတယ်။

ဒီဆောင်းပါးမှာတော့ မြန်မာလူငယ်တွေ ဘယ်လိုမျိုး ကိုယ့်သဘောနဲ့ကိုယ် “ကျားဖြန့်” လောကထဲကို ဝင်ရောက်လာကြသလဲ၊ သူတို့ရဲ့ လုပ်ဆောင်ပုံတွေက ဘယ်လောက်အဆင့်မြင့်သလဲ၊ ဘာကြောင့် ဒီလိုဖြစ်နေရသလဲဆိုတာတွေကို ဥပမာတွေနဲ့တကွ တင်ပြသွားမှာ ဖြစ်ပါတယ်။

နည်းပညာပိုင်းဆိုင်ရာ ဦးဆောင်သူများ ဖြစ်လာခြင်း

ကျွန်တော် Bigo Live မှာ စကားပြောခွင့်ရခဲ့တဲ့ ကွန်ပျူတာပရိုဂရမ်မာမလေးတစ်ယောက်ရဲ့ စကားကို နားထောင်ရင်း တော်တော်လေးကို အံ့ဩခဲ့ရပါတယ်။

သူပြောပြတာက အရင်တုန်းက ဒီလိုဆိုက်ဘာလိမ်လည်မှုလုပ်ငန်းတွေကို တရုတ်နဲ့ အိန္ဒိယက ပညာရှင်တွေက ဦးဆောင်တာတဲ့။ ဒါပေမဲ့ အခုတော့ အခြေအနေက ပြောင်းပြန်ဖြစ်နေပြီ။ မြန်မာလူငယ်ပရိုဂရမ်မာတွေက အဖွဲ့လိုက်၊ အဖွဲ့လိုက်ကို ဦးဆောင်နေကြပြီ။

ဥပမာအားဖြင့်၊ မမေသဲ (အမည်လွှဲ) လို လူငယ်ပရိုဂရမ်မာတွေဟာ ရန်ကုန်က နာမည်ကြီး တက္ကသိုလ်တစ်ခုကနေ ကွန်ပျူတာသိပ္ပံဘွဲ့ကို ဂုဏ်ထူးနဲ့ရခဲ့သူပါ။
သူဟာ အစပိုင်းမှာ ပြည်တွင်းက နည်းပညာကုမ္ပဏီတစ်ခုမှာ junior programmer အဖြစ် ဝင်လုပ်ခဲ့ပေမယ့် လစာက နည်းပါးပြီး မျှော်လင့်သလောက် အခွင့်အလမ်းမရှိခဲ့ဘူး။

အဲဒီအချိန်မှာ သူ့သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ကတစ်ဆင့် ရွှေကုက္ကိုလ်ဘက်က နည်းပညာကုမ္ပဏီတစ်ခုမှာ အလုပ်ရတယ်ဆိုတဲ့အကြောင်း ကြားခဲ့ရတယ်။

အစကတော့ မယုံသင်္ကာဖြစ်ခဲ့ပေမယ့် “လစာကောင်းတယ်၊ ထိုင်းဘတ်နဲ့ရတာ” ဆိုတဲ့ စကားကြောင့် စိတ်ဝင်စားသွားတယ်။ နောက်ဆုံးတော့ ကိုယ့်သဘောနဲ့ကိုယ်ပဲ အဲဒီကို သွားရောက်ပူးပေါင်းခဲ့တယ်။

အဲဒီရောက်တော့ သူမြင်တွေ့ရတဲ့ အခြေအနေက ရိုးရိုးရှင်းရှင်း လိမ်လည်နေတာမျိုး မဟုတ်ခဲ့ဘူး။ သူတို့ဟာ သတ်မှတ်ရက်အတွင်း အလုပ်ပြီးအောင်လုပ်ရတဲ့ deadline တွေ၊ ပရောဂျက်အသစ်တွေနဲ့ ပရော်ဖက်ရှင်နယ် နည်းပညာကုမ္ပဏီတစ်ခုလို အလုပ်လုပ်နေကြရတာလို့ မေသဲက ရှင်းပြတယ်။

သူကိုယ်တိုင် ဦးဆောင်တဲ့အဖွဲ့က scam game ပေါင်း ၅၀၀ ကျော် ဖန်တီးခဲ့ပြီးပြီ။ ဒီဂိမ်းတွေဟာ ရုပ်ထွက်ကောင်းမွန်ပြီး၊ သုံးစွဲသူကို စွဲဆောင်နိုင်ဖို့အတွက် စိတ်ပညာ၊ ဒီဇိုင်းပညာတွေကိုပါ အသုံးပြုထားတယ်။

အခါအားလျော်စွာ ပရိုမိုးရှင်းတွေ၊ ဘောနပ်စ်တွေ ပေးပြီး လူတွေကို ဆွဲဆောင်တတ်ကြတယ်။ ဒီဂိမ်းတွေဟာ သာမန်အားဖြင့် မြန်မာနိုင်ငံသားတွေ မသိနိုင်တဲ့ ဘဏ်စနစ်တွေ၊ ငွေလွှဲပြောင်းမှုပုံစံတွေကို အသုံးပြုပြီး လည်ပတ်နေတာ။

ဒါဟာ ဒီတိုင်းပြည်ရဲ့ အတော်ဆုံး ပရိုဂရမ်မာတွေက လူတွေရဲ့ပိုက်ဆံကို လှည့်စားဖို့အတွက် website တွေ၊ software တွေကို တီထွင်နေကြတယ်ဆိုတဲ့ ခါးသီးတဲ့အမှန်တရားပဲ။

အရင်က ရိုးရိုးရှင်းရှင်း လိမ်လည်မှုတွေကနေ အခုဆိုရင် AI (Artificial Intelligence) ကိုပါ အသုံးပြုပြီး လူတစ်ယောက်ချင်းစီရဲ့ စိတ်ဓာတ်ကို ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာပြီး အလိမ်အညာနည်းလမ်းမျိုးစုံကို အသုံးပြုလာကြပြီ။

ဥပမာ- လူတစ်ယောက်ရဲ့ လူမှုကွန်ရက်အချက်အလက်တွေကို စုဆောင်းပြီး ဘယ်လိုနည်းလမ်းနဲ့ ဆွဲဆောင်ရင် အမြန်ဆုံး ငွေညှစ်နိုင်မလဲဆိုတာကို ခန့်မှန်းတဲ့ စနစ်တွေအထိ တီထွင်လာကြတာကို တွေ့ရပါတယ်။

ဘဏ္ဍာရေးနဲ့ စာရင်းကိုင်ပညာရှင်များ၏ အခန်းကဏ္ဍ

ဒီလုပ်ငန်းတွေရဲ့ အဆင့်မြင့်မှုက နည်းပညာပိုင်းမှာပဲ ရပ်မနေဘူး။ ဘဏ္ဍာရေးနဲ့ စာရင်းကိုင်ပညာရှင်တွေရဲ့ အခန်းကဏ္ဍကလည်း အရေးပါလာတယ်။

နောက်တစ်ယောက်ကတော့ မထားထား (အမည်လွှဲ) လို့ခေါ်တဲ့ စာရင်းကိုင်မလေးပဲ။ သူဟာ မြန်မာပြည်က နာမည်ကြီးဘဏ်တစ်ခုမှာ အသိအမှတ်ပြု စာရင်းကိုင်ပညာရှင်အဖြစ် လုပ်ခဲ့ဖူးသူပါ။

ရန်ကုန်စီးပွားရေးတက္ကသိုလ်ကနေ ဘွဲ့ရထားပြီး CPA (Certified Public Accountant) လက်မှတ်ကိုလည်း ရရှိထားသူပါ။ သူဟာ ပြည်တွင်းဘဏ်မှာ လစာသိပ်မများဘဲ အလုပ်ဖိစီးမှုတွေနဲ့ ရင်ဆိုင်နေရချိန်မှာ သူ့သူငယ်ချင်းတွေကတစ်ဆင့် ရွှေကုက္ကိုလ်မှာ အလုပ်ကမ်းလှမ်းခံခဲ့ရတယ်။

“ဒီမှာက ထိုင်းဘတ်နဲ့ရတာ၊ ဟိုကလခထက် အများကြီးသာတယ်” လို့ သူကပြောတယ်။ သူ့ရဲ့ လက်ရှိလစာဟာ ပြည်တွင်းက လစာထက် အနည်းဆုံး ၅ ဆ ကနေ ၁၀ ဆ အထိ များတယ်လို့ဆိုတယ်။

ကျွန်တော် အံ့ဩသွားတာက သူတို့ရဲ့လုပ်ငန်းလည်ပတ်ပုံပဲ။ ဒီဆိုက်ဘာလိမ်လည်မှုလုပ်ငန်းကြီးတွေဟာ ရုပ်ရှင်ထဲက လူမိုက်ဂိုဏ်းတွေလို ပရမ်းပတာလုပ်နေတာမဟုတ်တော့ဘူး။ သူတို့ဟာ ဘဏ်လုပ်ငန်းတစ်ခုလို၊ ငွေကြေးကော်ပိုရေးရှင်းကြီးတစ်ခုလို အင်မတန်မှ စနစ်တကျလည်ပတ်နေတာ။

ဥပမာအားဖြင့်၊ မထားထားတို့အဖွဲ့မှာ အဝင်အထွက်စာရင်းတွေကို တိတိကျကျ မှတ်တမ်းတင်တဲ့ စနစ်ရှိတယ်။ နေ့စဉ် ဘယ်လောက်ဝင်တယ်၊ ဘယ်လောက်ထွက်တယ်၊ အမြတ်အစွန်းအစစ်က ဘယ်လောက်၊ ကုန်ကျစရိတ်ဘယ်လောက်ရှိတယ်ဆိုတာကို အသေးစိတ်မှတ်တမ်းတင်တယ်။

ပိုက်ဆံတွေက ဘယ်ဘဏ်အကောင့်တွေထဲကို ဘယ်လိုစီးဝင်သွားမလဲ၊ နိုင်ငံတကာဘဏ်တွေရဲ့ စုံစမ်းထောက်လှမ်းမှုကို ဘယ်လိုရှောင်တိမ်းမလဲဆိုတာကို အသေးစိတ်စီမံတယ်။ ဘဏ်အကောင့်အများအပြား (ပြည်တွင်း၊ ပြည်ပဘဏ်များ)၊ ငွေကြေးအမျိုးအစားများစွာ (ထိုင်းဘတ်၊ အမေရိကန်ဒေါ်လာ၊ ယွမ်၊ crypto currency အမျိုးမျိုးအပါအဝင်) ကို တစ်ပြိုင်နက်တည်း ချိတ်ဆက်ကိုင်တွယ်ရတာဟာ ဘဏ်တစ်ခု၊ ငွေလဲကောင်တာတစ်ခု၊ crypto exchange တစ်ခုကို လည်ပတ်နေရသလိုပဲ ရှုပ်ထွေးလွန်းလှတယ်။

အထူးသဖြင့် Crypto Currency (ဒစ်ဂျစ်တယ်ငွေကြေး) တွေကို အသုံးပြုပြီး ငွေကြေးခဝါချမှုတွေဟာ ပိုပြီးရှုပ်ထွေးလာစေတယ်။ ဘယ် Wallet ကနေ ဘယ် Wallet ကို ဘယ်လိုလွှဲပြောင်းတယ်၊ ဘယ် Exchange ကနေ ငွေသားထုတ်ယူတယ်ဆိုတာတွေကို အသေးစိတ်စီစဉ်ကြရတယ်။

ဒါကြောင့် ဒီအလုပ်တွေဟာ သာမန်လူလုပ်နိုင်တာမဟုတ်ဘူး။ ဘဏ်တွေ၊ ကော်ပိုရေးရှင်းကြီးတွေမှာ အလုပ်လုပ်လေ့ရှိတဲ့ အထူးကျွမ်းကျင်တဲ့ ဘဏ္ဍာရေးနဲ့ စာရင်းကိုင်ပညာရှင်တွေရဲ့ အစွမ်းအစတွေ လိုအပ်တယ်။
ပြောရရင် ဒါဟာ နိုင်ငံတကာအဆင့်မီ ငွေကြေးခဝါချတဲ့ ကွန်ရက်တစ်ခုဖြစ်ပြီး၊ အဲဒီကွန်ရက်ကို အတွေ့အကြုံရင့် ဘဏ္ဍာရေးပညာရှင်တွေဖြစ်တဲ့ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ လူငယ်တွေကပဲ ဦးဆောင်လည်ပတ်နေကြတာ။

အဘယ်ကြောင့် ဤသို့ဖြစ်ရသနည်း။

အထူးသဖြင့် ၂၀၂၃ အောက်တိုဘာနောက်ပိုင်း တရုတ်နိုင်ငံသားဝန်ထမ်းတွေ အစုလိုက်အပြုံလိုက် ထွက်ခွာသွားချိန်မှာ ဒီလုပ်ငန်းတွေအတွက် ကြီးမားတဲ့နေရာလပ်ကြီးတစ်ခု ဖြစ်ပေါ်လာတယ်။

အဲဒီအခါမှာ ထိုင်း၊ လာအို၊ ကမ္ဘောဒီးယားနယ်စပ်တကြောက ဆိုက်ဘာလုပ်ငန်းစုကြီးတွေဟာ မြန်မာပညာတတ်လူငယ်တွေကို ပေါ်ပေါ်ထင်ထင် ပစ်မှတ်ထားပြီး အလုပ်ခေါ်ယူလာကြတယ်။ ဒါဟာ အတင်းအဓမ္မဆွဲခေါ်တာမျိုးမဟုတ်တော့ဘဲ၊ ကိုယ့်သဘောနဲ့ကိုယ် သွားရောက်လုပ်ကိုင်ဖို့ ပြိုင်ဆိုင်နေကြတဲ့ ဈေးကွက်တစ်ခုလို ဖြစ်လာတယ်။

ဥပမာအားဖြင့်၊ အစိုးရဌာနတစ်ခုမှာ အင်ဂျင်နီယာတစ်ယောက်အဖြစ် လုပ်ကိုင်နေတဲ့ ကိုကျော်သူ (အမည်လွှဲ) ဟာ သူ့ရဲ့လစာနဲ့ မိသားစုစားဝတ်နေရေးအတွက် မလုံလောက်ဘဲ ခက်ခဲနေခဲ့တယ်။ သူဟာ မြန်မာနိုင်ငံမှာ Engineering ဘွဲ့ရပြီး၊ ပညာတော်သင်ဆုနဲ့ ဂျပန်မှာ Master ဘွဲ့ပါ ရခဲ့သူပါ။

ဒါပေမဲ့ ပြည်တွင်းကို ပြန်လာတဲ့အခါ သူ့ရဲ့ အရည်အချင်းနဲ့ ထိုက်တန်တဲ့ အလုပ်အကိုင်နဲ့ လစာကို မရရှိခဲ့ဘူး။ အဲဒီအချိန်မှာ လူမှုကွန်ရက်တွေပေါ်မှာ နယ်စပ်ဒေသက နည်းပညာကုမ္ပဏီတွေကနေ လစာကောင်းကောင်းနဲ့ အလုပ်ခေါ်တာတွေကို တွေ့ရတယ်။ အစကတော့ ကြောက်ရွံ့ခဲ့ပေမယ့် နောက်ပိုင်းမှာ သူငယ်ချင်းတွေရဲ့ အားပေးမှု၊ ဘဝရဲ့ဖိစီးမှုတွေကြောင့် နောက်ဆုံးမှာ နယ်စပ်ကို ထွက်ခွာခဲ့တယ်။

သူရောက်သွားတဲ့နေရာကလည်း နည်းပညာနဲ့ပတ်သက်တဲ့ အလုပ်အကိုင်တွေ ရှိတဲ့ကုမ္ပဏီတစ်ခုပါပဲ။ ပြည်တွင်းမှာ ရတဲ့ လစာထက် ဆယ်ဆမက ပိုရတယ်။
အစပိုင်းမှာတော့ စိတ်ထဲမှာ မကောင်းပေမယ့် ဝင်ငွေကောင်းလာတာနဲ့အမျှ စိတ်က တဖြည်းဖြည်း ပြောင်းလဲလာတယ်။ “ကိုယ့်တိုင်းပြည်မှာ ကိုယ့်အရည်အချင်းကို အသိအမှတ်မပြုဘဲ၊ ဒီလိုနေရာမှာမှ အသိအမှတ်ပြုတယ်ဆိုတော့ ဘာတတ်နိုင်မှာလဲ” လို့ သူက ရင်ဖွင့်ခဲ့တယ်။

ဘာကြောင့် ဒီလိုဖြစ်နေရတာလဲ။ ဘွဲ့လက်မှတ်တွေဟာ နံရံပေါ်က အလှချိတ်တဲ့ စာရွက်တစ်ရွက်သာသာ ဖြစ်သွားတဲ့အခါ၊ ထက်မြက်တဲ့ဦးနှောက်တွေအတွက် နေရာမပေးနိုင်တော့တဲ့အခါ၊ ကြိုးစားမှုတိုင်းဟာ အရာမထင်တော့ဘဲ မျှော်လင့်ချက်တွေ ပိတ်ဆို့ခံလိုက်ရတဲ့အခါမှာ လူငယ်တစ်ယောက် ဘယ်လမ်းကို ရွေးမလဲ။

ငွေကြေးဖောင်းပွမှုတွေကြောင့် နေ့စဉ်စားဝတ်နေရေးအတွက် ရုန်းကန်နေရချိန်မှာ၊ ကိုယ့်ရဲ့ပညာ၊ ကိုယ့်ရဲ့အရည်အချင်းကို တန်ဖိုးထားပေးတဲ့နေရာကို ရှာဖွေသွားခြင်းက သဘာဝကျတဲ့ လူသားဆန်တဲ့ လုပ်ရပ်တစ်ခုလို့တောင် ဆိုရမလို ဖြစ်နေပါတယ်။

စနစ်တစ်ခုလုံး၏ ကျရှုံးမှု

ဒါဟာ သူတို့ရဲ့ ကိုယ်ကျင့်တရား ပျက်ယွင်းမှုလား။ ကျွန်တော်ကတော့ အဲဒီလိုမမြင်ဘူး။ ဒါဟာ ကိုယ့်ရဲ့အတောက်ပဆုံး ကြယ်တွေကိုတောင် ဆွဲမထားနိုင်တော့လောက်အောင် ယိုယွင်းပျက်စီးနေတဲ့ စနစ်တစ်ခုလုံးရဲ့ ကျရှုံးမှုပဲ။

အစိုးရရဲ့ မူဝါဒမှားယွင်းမှုတွေ၊ စီးပွားရေးကျဆင်းမှုတွေ၊ အလုပ်အကိုင်အခွင့်အလမ်း ရှားပါးမှုတွေ၊ ပညာရေးစနစ်ရဲ့ အားနည်းချက်တွေဟာ ဒီလိုအခြေအနေကို ပိုပြီး ဆိုးရွားစေခဲ့တယ်။

ဒါဟာ ဦးနှောက်ယိုစီးမှု (brain drain) မဟုတ်တော့ဘူး။ ဒါဟာ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ အနာဂတ်ကို နေ့ခင်းကြောင်တောင် ပေါ်ပေါ်တင်တင် ဓားပြတိုက်နေတာ။

လူငယ်တစ်ယောက်ဟာ သူ့ရဲ့ပညာ၊ သူ့ရဲ့အစွမ်းအစနဲ့ ဂုဏ်သိက္ခာရှိတဲ့အလုပ်တစ်ခုကို ကိုယ့်တိုင်းပြည်မှာ မဖန်တီးနိုင်တော့တဲ့အခါ၊ သူ့ရဲ့တန်ဖိုးကို နယ်စပ်က အမှောင်လုပ်ငန်းစုကြီးတွေကမှ အသိအမှတ်ပြုပေးတဲ့အခါ ကျွန်တော်တို့ ဘယ်သူ့ကို အပြစ်တင်ကြမလဲ။

အလုပ်အကိုင်အခွင့်အလမ်းတွေကို ဖန်တီးမပေးနိုင်တဲ့၊ ထက်မြက်တဲ့လူငယ်တွေကို ဆွဲမထားနိုင်တဲ့ စနစ်ကိုပဲ အပြစ်တင်ရမှာပါ။

ဥပမာ- ဆေးပညာဘွဲ့ရပြီး ဆရာဝန်တစ်ဦးအဖြစ် လုပ်ကိုင်နေတဲ့ ဒေါက်တာလင်း (အမည်လွှဲ) ဟာလည်း ပြည်တွင်းက ဆေးရုံတစ်ခုမှာ လစာနည်းနည်းနဲ့ အလုပ်ဖိစီးမှုများစွာနဲ့ ရင်ဆိုင်နေရတယ်။

သူဟာ ကိုဗစ်ကာလတုန်းက အသက်ကို ပဓာနမထားဘဲ ရှေ့တန်းကနေ ကြိုးစားခဲ့သူပါ။ ဒါပေမဲ့ သူ့ရဲ့ ကြိုးစားမှုတွေအတွက် ထိုက်တန်တဲ့ အသိအမှတ်ပြုမှု၊ လစာ နဲ့ အခွင့်အလမ်းကို မရရှိခဲ့ဘူး။

အဲဒီအချိန်မှာ နယ်စပ်ဒေသက ဆေးရုံတွေ၊ ကျန်းမာရေးစောင့်ရှောက်မှုလုပ်ငန်းတွေကနေ အလုပ်ကမ်းလှမ်းမှုတွေ ရရှိလာတယ်။ အဲဒီနေရာမှာတော့ သူက လူနာတွေကို ကုသပေးရုံသာမက ဆိုက်ဘာလိမ်လည်မှုလုပ်ငန်းတွေမှာ ပါဝင်နေတဲ့သူတွေရဲ့ ကျန်းမာရေးကို စောင့်ရှောက်ပေးရတယ်။

အစပိုင်းမှာ စိတ်မသက်မသာဖြစ်ပေမယ့် ဝင်ငွေကောင်းတာကြောင့် တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အကျင့်ရသွားခဲ့တယ်။

ကျွန်တော်တို့ရဲ့ ညီမငယ်၊ ညီငယ်တွေဟာ သူတို့ရဲ့ ဉာဏ်ပညာနဲ့ အနာဂတ်ကို လောင်းကြေးထပ်ပြီး ဒီလမ်းပေါ် ဆက်လျှောက်နေကြဦးမယ်ဆိုရင်၊ ဒါဟာ သူတို့တစ်ဦးချင်းရဲ့ ဆုံးရှုံးမှုမဟုတ်တော့ဘူး။

ဒါဟာ တစ်မျိုးသားလုံးရဲ့ အနာဂတ်ကို ကိုယ်တိုင် မြေမြှုပ်နေတာနဲ့ အတူတူပဲ။ ဒီအခြေအနေကို ပြောင်းလဲဖို့ဆိုရင် စနစ်တစ်ခုလုံးကို ပြန်လည်ပြင်ဆင်ဖို့၊ လူငယ်တွေအတွက် မျှော်လင့်ချက်တွေ ပြန်လည်ဖန်တီးပေးဖို့ လိုအပ်ပါတယ်။ မဟုတ်ရင် ဒီလိုထက်မြက်တဲ့ လူငယ်တွေဟာ နယ်စပ်က အမှောင်တွင်းထဲကို ဆက်လက်စီးဆင်းနေဦးမှာပဲ ဖြစ်ပါတယ်။

Crd- Alpha News ၏ “ကိုယ်တိုင် ကျားဖြန့်သမား ဖြစ်ကုန်ကြတဲ့ မြန်မာ
လူငယ်များ” ဆောင်းပါးကို အခြေခံသည်။