တစ်ဖက်နိုင်ငံ၊ အိမ်နီးချင်း ထိုင်းနိုင်ငံမှာ ကမ္ဘာ့ဘဏ်က သူတို့ရဲ့ စီးပွားရေးတိုးတက်မှုနှုန်း ခန့်မှန်းချက်ကို လျှော့ချလိုက်တဲ့အခါ အစိုးရအဖွဲ့တစ်ခုလုံး အရေးပေါ်အစည်းအဝေးထိုင်တယ်၊ စီးပွားရေးမူဝါဒအသစ်တွေ ချမှတ်ဖို့ ဆွေးနွေးတယ်၊ ပြည်သူကို ဘယ်လို ကယ်တင်မလဲဆိုတဲ့ အစီအမံတွေ ထုတ်ပြန်တယ်။ ဒါဟာ တာဝန်ယူမှု၊ တာဝန်ခံမှုရှိတဲ့ အစိုးရတစ်ရပ်ရဲ့ ပုံမှန်တုံ့ပြန်မှုပဲ။

ဒီဘက်ကမ်းမှာတော့ ဇာတ်လမ်းကတစ်မျိုး။ နိုင်ငံရေး၊ စစ်ရေး၊ အုပ်ချုပ်ရေး၊ ပညာရေး၊ ကျန်းမာရေးကအစ အဘက်ဘက်က ပြိုလဲကျဆင်းနေတဲ့၊ ပြဿနာတောထဲမှာ လမ်းပျောက်နေတဲ့ စစ်ကောင်စီရဲ့ခေါင်းဆောင်ကတော့ ကမ္ဘာ့ဘဏ်ရဲ့ GDP ခန့်မှန်းချက်ဟာ “အချက်အလက်မမှန်ကန်ဘူး၊ မပြည့်စုံဘူး” လို့ လက်ညှိုးထိုးဝေဖန်ပြီး “ပြည်သူတွေ ကြိုးစားရင် GDP တက်လာမှာပါ” ဆိုတဲ့ ပုံပြင်စကားကို တွင်တွင်သုံးလို့ကောင်းနေတုန်း။

ဒါဟာ “မျက်ကမ်းတစ္ဆေမမြင်” ဆိုတဲ့ မြန်မာစကားပုံရဲ့ အသက်ဝင်နေတဲ့ ပြယုဂ်တစ်ခုလိုပါပဲ။ တိုင်းပြည်ရဲ့ စီးပွားရေးပျက်ကပ်ဆိုတဲ့ တစ္ဆေကြီးကို မမြင်ချင်ယောင်ဆောင်ပြီး “အပင်ကြားတန်းကြားမှန်မှ အသီးများများသီးမယ်” ဆိုတဲ့ စိုက်ပျိုးရေးနည်းပြ ဆရာကြီးတစ်ယောက်လို ဟောပြောနေတာဟာ တိုင်းပြည်အတွက်တော့ ပြက်ရယ်ပြုစရာဟာသတစ်ခုထက် မပိုတော့ဘူး။

လက်တွေ့ကမ္ဘာနဲ့ အိပ်မက်ထဲက GDP

စစ်ကောင်စီဥက္ကဋ္ဌရဲ့ ပြောစကားအရ မြန်မာနိုင်ငံရဲ့ GDP ဟာ ၂၀၂၅-၂၀၂၆ မှာ အမေရိကန်ဒေါ်လာ ၈၁ ဘီလျံကျော်အထိ တက်လာမယ်လို့ မျှော်မှန်းထားတယ်။ ကမ္ဘာ့ဘဏ်ကတော့ အနုတ်လက္ခဏာပြမယ်လို့ ခန့်မှန်းတယ်။ ဒီနေရာမှာ ဘယ်သူမှန်လဲဆိုတာကို အဖြေရှာဖို့ အများကြီး စဉ်းစားစရာမလိုပါဘူး။

• ငွေကြေးဖောင်းပွမှု: ဗဟိုဘဏ်ကနေ ရည်ရွယ်ချက်မဲ့ အတားအဆီးမဲ့ ငွေတွေ ရိုက်ထုတ်နေလို့ မြန်မာကျပ်ငွေတန်ဖိုးဟာ အောက်ခြေလွတ် ကျဆင်းနေတယ်။ တစ်ဒေါ်လာကို ကျပ် ၅,၀၀၀ နားကပ်နေတဲ့အချိန်မှာ ဘယ်လိုနည်းနဲ့ GDP က ဒေါ်လာနဲ့တိုင်းတာပြီး တိုးတက်မှာလဲ။
• လုပ်ငန်းများ ရပ်ဆိုင်းမှု: လျှပ်စစ်မီးမမှန်၊ အင်တာနက်လိုင်းမကောင်း၊ ကုန်ကြမ်းဈေးတက်၊ ဘဏ်စနစ်ယိုင်နဲ့ပြီး ငွေထုတ်မရတဲ့ ဒဏ်တွေကြောင့် အသေးစား၊ အလတ်စား စီးပွားရေးလုပ်ငန်းတွေ ထောင်နဲ့ချီပြီး ပိတ်သိမ်းနေရတယ်။ လုပ်ငန်းမရှိရင် အလုပ်အကိုင်မရှိ၊ အလုပ်အကိုင်မရှိရင် ဝင်ငွေမရှိ၊ ဝင်ငွေမရှိရင် GDP က ဘယ်ကလာမှာလဲ။
• ရင်းနှီးမြှုပ်နှံမှု ထွက်ပြေးခြင်း: နိုင်ငံတည်ငြိမ်မှုမရှိတဲ့၊ အာဏာသိမ်းထားတဲ့ တိုင်းပြည်ကို ဘယ်နိုင်ငံခြား ရင်းနှီးမြှုပ်နှံသူက ယုံကြည်ပြီး ငွေလာပုံပေးမလဲ။ ရှိပြီးသား ကုမ္ပဏီကြီးတွေတောင် တစ်ခုပြီးတစ်ခု ထွက်ခွာနေကြတာ မျက်မြင်ပဲ။

ဒီလို အခြေအနေမှန်တွေကို မျက်ကွယ်ပြုပြီး “ငါတို့မျှော်မှန်းထားတာကတော့ တိုးတက်မှာပဲ” လို့ ပြောနေတာဟာ ကိုယ့်မျက်စိကိုယ်စုံမှိတ်ပြီး “ငါမမြင်ရင် မရှိဘူး” လို့ အော်နေသလိုပါပဲ။

ထိုင်းနိုင်ငံရဲ့ GDP ဟာ အမေရိကန်ဒေါ်လာ ဘီလျံ ၅၀၀ ကျော်ရှိတယ်။ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ အိပ်မက်ထဲက ၈၁ ဘီလျံဆိုတာတောင် သူတို့ရဲ့ ခြောက်ပုံတစ်ပုံတောင် မရှိသေးဘူး။ အဲ့ဒီ ခြောက်ပုံတစ်ပုံကိုတောင် အမှန်တကယ်ဖြစ်မလာနိုင်တဲ့ ကိန်းဂဏန်းတွေနဲ့ ပုံဖော်နေတာထက် ပိုဆိုးတာ မရှိတော့ဘူး။

ပြည်သူကို လယ်ထဲဆင်းခိုင်းရုံနဲ့ ပြီးသလား

အဆိုးဆုံးကတော့ စီးပွားရေးပြဿနာရဲ့ အရင်းမြစ်ကို မကိုင်တွယ်ဘဲ အဖြေကို ပြည်သူဆီ လွှဲချနေခြင်းပါပဲ။ “ပြည်သူတွေ ကြိုးစားရင် GDP တက်မယ်” ဆိုတဲ့စကားဟာ တာဝန်မဲ့မှုရဲ့ ပြယုဂ်ပဲ။ ပြည်သူတွေ မကြိုးစားလို့ ဆင်းရဲနေတာလား။

တောင်သူလယ်သမားတွေဟာ လယ်ထွန်ဖို့ စက်သုံးဆီတစ်ဂါလံကို နှစ်သောင်း၊ သုံးသောင်းပေးဝယ်နေရတယ်။ ဓာတ်မြေသြဇာတစ်အိတ်ကို သိန်းချီပေးနေရတယ်။ စိုက်ပျိုးပြီးလို့ ထွက်လာတဲ့ သီးနှံကို ရောင်းမယ်ဆိုရင်လည်း သယ်ယူပို့ဆောင်ရေးလမ်းကြောင်းတွေက မလုံခြုံ၊ ကုန်သည်က ဈေးနှိမ်၊ အဆုံးမှာ အရှုံးနဲ့ရင်ဆိုင်နေရတာ ဘယ်သူ့အပြစ်လဲ။

စစ်ကောင်စီဥက္ကဋ္ဌက “စပါးပင်ကြား တန်းကြား မှန်ဖို့လိုတယ်”၊ “သီးထပ်စိုက်ဖို့လိုတယ်” လို့ ပြောနေချိန်မှာ ထိုင်းဝန်ကြီးချုပ်က သူ့ရဲ့ စီးပွားရေးအကြံပေးအဖွဲ့နဲ့ “ပို့ကုန်မူဝါဒ ဘယ်လိုပြောင်းမလဲ”၊ “ခရီးသွားလုပ်ငန်းကို ဘယ်လိုဆွဲဆောင်မလဲ”၊ “ဒစ်ဂျစ်တယ်စီးပွားရေးကို ဘယ်လိုမြှင့်တင်မလဲ” ဆိုတာတွေ ဆွေးနွေးနေတယ်။ ကွာခြားချက်က မိုးနဲ့မြေလိုပါပဲ။

တစ်နိုင်ငံလုံးအတိုင်းအတာနဲ့ စီးပွားရေးပေါ်လစီခိုင်မာဖို့၊ တည်ငြိမ်တဲ့ နိုင်ငံရေးအခြေအနေရှိဖို့၊ ယုံကြည်ရတဲ့ ဘဏ်စနစ်ရှိဖို့၊ လွတ်လပ်တဲ့ တရားစီရင်ရေးရှိဖို့ မဖန်တီးပေးနိုင်ဘဲနဲ့ ပြည်သူကို “မင်းတို့ပဲ ကြိုးစားလိုက်” လို့ ပြောနေတာဟာ ကိုယ်တိုင်က ရောဂါပိုးဖြစ်နေပြီး လူနာကို “အားတင်းထား” လို့ အားပေးနေတဲ့ ဆရာဝန်လိုပဲ အဓိပ္ပာယ်မရှိဘူး။

အချုပ်အားဖြင့်ပြောရရင် စစ်ကောင်စီရဲ့ စီးပွားရေးအပေါ် ရှုမြင်သုံးသပ်ချက်ဟာ လက်တွေ့ကမ္ဘာနဲ့ အကြီးအကျယ် ကင်းကွာနေပါတယ်။

နိုင်ငံတကာအဖွဲ့အစည်းတွေရဲ့ သတိပေးချက်ကို လက်မခံ၊ ကိုယ့်ရဲ့မူဝါဒအမှားတွေကို မမြင်ဘဲ၊ စိတ်ကူးယဉ်ကိန်းဂဏန်းတွေနဲ့ တိုင်းပြည်ကို နှစ်သိမ့်ဖို့ကြိုးစားနေတယ်။

တကယ့်စီးပွားရေးပြဿနာရဲ့ အရင်းမြစ်ဖြစ်တဲ့ နိုင်ငံရေးမတည်ငြိမ်မှုနဲ့ အုပ်ချုပ်ရေးယန္တရားပျက်စီးနေမှုဆိုတဲ့ “တစ္ဆေကြီး” ကို ဖြေရှင်းဖို့မကြိုးစားဘဲ ပြည်သူကို လယ်ထဲဆင်းပြီး သီးနှံများများစိုက်ခိုင်းနေရုံနဲ့တော့ ဒီနိုင်ငံရဲ့ စီးပွားရေးဟာ အနုတ်လက္ခဏာကနေ ဘယ်တော့မှ ပြန်တက်လာနိုင်မှာ မဟုတ်ပါဘူး။

အိမ်နီးချင်းနိုင်ငံတွေက ရှေ့သို့ချီတက်နေချိန်မှာ ကျွန်တော်တို့နိုင်ငံကတော့ မျက်ကမ်းခေါင်းဆောင်ရဲ့ စိတ်ကူးယဉ်လယ်ကွင်းထဲမှာပဲ သံသရာလည်နေဦးမှာဖြစ်ကြောင်း ခပ်ကြမ်းကြမ်းပဲ ဝေဖန်လိုက်ရပါတယ်။